Roku 2019, dzięki !

Świetnie się składa, że pierwszy post jest jednocześnie podsumowaniem ostatnich 365 dni. W całym życiu nie miałam chyba tyle kłód pod nogami co w tym roku. Od samego początku do końca wszystko co sobie zaplanowałam legło w gruzach. Czasem byłam dzielna, czasem śmiałam się przez łzy z bezsilności. Życie postanowiło zweryfikować moje gadanie o spontaniczności i nie planowaniu wszystkiego na zapas.

Mimo wszystko, to był bardzo dobry rok, bardzo. Warto było tak dostać po dupie, bo nigdy jeszcze nie czułam się tak silna, tak pewna tego jaką drogą chcę iść i ile jestem w stanie znieść.

Jestem wdzięczna za wszystkich i wszystko co ten rok mi dał. Dużo nauki, dużo sportu i radości podopiecznych z osiągniętych celów. Nowe projekty i kolejne dwa siwe włosy.

A co do sportu, długo z tym walczyłam ale chyba czas przyznać, że jestem już nie tylko biegaczką ale i triathlonistką. Zaczęło się niewinnie, od urozmaicenia treningów biegowych rowerem i pływaniem.

Sezon zaczęłam od ultra w górach, co ja się tam najadłam błota to moje. Kocham ! Dalej był już tylko triathlon. Złościł mnie, wytykał błędy na każdym kroku, temperował moje ambicje i po cichu uczył pokory. Marudziłam wciąż, że za mało w tym triathlonie biegania, ale trwałam w tym, upadałam, wstawałam i każdy kolejny raz był coraz lepszy, coraz fajniejszy.

Każda z tych trzech dyscyplin uczy mnie czegoś nowego. Pływanie cierpliwości i systematyczności, rower wytrwałości i walki z poddającą się głową, a z bieganiem wciąż poznajemy się w tych nowych okolicznościach.

Serce nie goni już tak nowymi życiówkami, rozkochane jest w powolnym procesie doskonalenia i rozwoju. Sport kształtuje mnie jako człowieka, sportowca i trenera.

W nowym roku mam zamiar czerpać z trenowania jeszcze więcej radości, być otwartą na wszystko, na wzloty i upadki. Zamiast noworocznych postanowień mam jedno życzenie: NIECH BĘDZIE TRUDNIEJ!